the ant n the grasshopper

ပု႐ြက္ဆိတ္ႏွင့္ႏွံေကာင္ပံုျပင္ကိုၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေက်ာင္းမွာသင္ခဲ့ရတယ္။႐ိုး႐ွင္းလြန္းတဲ့ပံု ျပင္ေလးပါ။အလုပ္ၾကိဳးစားတဲ့သူကတေန႔မွာေအာင္ျမင္ျပီးေတာ့၊အလုပ္မၾကိဳးစားတဲ့၊ပ်င္းရိျငီးေငြ႕တဲ့သူကတေန႔မွာဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုျပီးကေလးေတြကိုသင္ခန္းစာေပးဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ပံုျပင္ေလးေပါ့။
ပုံျပင္ထဲမွာပု႐ြက္ဆိတ္ကအရမ္းအလုပ္ၾကိဳးစားတယ္။အစားအစာေတြကိုေန႔တိုင္းစုေဆာင္းတယ္။ေႏြကုန္မိုးေရာက္ေတာ့သူ႕မွာစားစရာ ေတြစုေဆာင္းျပီးသားအသင့္ေပါ့။ႏွံေကာင္ကေတာ့တေႏြလံုးဘာမွမလုပ္ပါဘူး။သူကသီခ်င္းဆိုလိုက္ကလိုက္နဲ႔တေႏြလံုးေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႔ျဖတ္သန္းတယ္။မိုးလည္းက်ေရာသူ႕မွာစားစရာမရွိျဖစ္ေတာ့တာေပါ့။ဒါေၾကာင့္ပု႐ြက္ဆိတ္ထံမွစားစရာသြားေခ်းတာေပါ့။
''တေႏြလံုးမင္းဘာလုပ္ေနလဲ''ပု႐ြက္ဆိတ္ကေမးတဲ့အခါ
''ငါသီခ်င္းေတြဆိုျပီးေနေရာင္ေအာက္မွာကေနတယ္ေလ"လို႔ႏွံေကာင္ကျပန္ေျဖတယ္
"ေအးဒါဆိုအခုလည္းသီခ်င္းဆိုျပီးသြားကေပေတာ့"လို႔ေျပာျပီးပု႐ြက္ဆိတ္ကေမာင္းထုတ္လိုက္တယ္။
ဒီပံုျပင္ကိုကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႔မရဘူး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလုပ္မၾကိဳးစားေစတဲ့အျပင္ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြကိုမုန္းေစတယ္။ပု႐ြက္ဆိတ္ကရက္စက္
တယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ဒါေၾကာင့္ပု႐ြက္ဆိတ္ေတြေတြ႕တာနဲ႔ေျခနဲ႔လိုက္နင္းေခ်တယ္။အဲ့ဒါကႏွံေကာင္ေတြကိုရက္စက္ဖို႔မုန္းဖို႔သင္
ေပးတာပဲလို႔ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ဟိုတေလာကေတာင္အဲ့ဒီပံုျပင္ကိုသတိရမိေသးတယ္။စားေသာက္ဆိုင္တခုမွာေန႔လည္စာသြားစားတုန္းကေပါ့၊သူငယ္ခ်င္းေဂ်ာ့ရမ္ဆီနဲ႔
ေတြ႕တယ္။စားပြဲတလံုးမွာတေယာက္တည္းထိုင္ေနတယ္။သူ႕ၾကည့္ရတာေလာကၾကီးကိုစိတ္ကုန္ေနတဲ့ပံု။
"ဟယ္လိုေဂ်ာ့၊ေနေကာင္းတယ္ေနာ္"
"ေနလို႔သိပ္မေကာင္းပါဘူးကြာ"
"ဘာျဖစ္ေနတာလဲေျပာဦးေလကြာ"သူ႔စားပြဲမွာကၽြန္ေတာ္၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ဘာလဲမင္းညီတြမ္ပဲလား၊ဘာဒုကၡေပးျပန္ျပီလဲ"
"ဒီေကာင္ပဲ႐ွိတာကြာ"
တြမ္အေၾကာင္းနည္းနည္းေတာ့ေျပာဦးမွပဲ။ေဆြၾကီးမ်ိဳးၾကီးေတြတိုင္းမွာငုပ္ေကာင္၊တမိေပါက္တေယာက္ထြန္းေတြ႐ွိတတ္ၾကတယ္မလား။တြမ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကအဲ့လိုေကာင္စားမ်ိဳး။ပထမေတာ့အလုပ္ေလးဘာေလးလုပ္ျပီးအဆင္ေျပပါတယ္။အိမ္ေထာင္က်ျပီးကေလးေတာင္ႏွစ္
ေယက္ရေနျပီ။တရက္ထူးထူးဆန္းဆန္းသူအလုပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ဘကိုသူေပ်ာ္သလိုပဲျဖတ္သန္းသြားခ်င္ေတာ့တယ္တဲ့။အလုပ္ကထြက္၊သူ႕မိသားစုကိုလည္းခဲ့ျပီးဥေရာပကိုသူထြက္သြားတယ္။သူ႕မွာရွိတဲ့ပိုက္ဆံအနည္းငယ္နဲ႔စိတ္ထင္တိုင္းသံုးေတာ့တာပဲ။အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္မွာေနတယ္။ေစ်းၾကီးတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာစားတယ္။ပါတီတကာတက္ျပီးမိန္းမလွလွေတြနဲ႔ကဲတယ္။သူကိုသူေတာ့စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေနတယ္။သူ႕အေၾကာင္းကိုသူ႕မိသားစုကၾကားေတာ့စိတ္ပ်က္မ္းနည္းၾကတာေပါ့။ပိုက္ဆံကုန္ရင္သူဘာလုပ္မွာလဲလို႔ေတြးပူၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့လည္းျပန္သိၾကတယ္။တြမ္ကအေကာင္းၾကိဳက္ေလ။ျပီးေတာ့လူေပ်ာ္တေယာက္၊အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားတယ္။သူ႕မွာ
ပိုက္ဆံျပတ္တာနဲ႔သူ႕မိတ္ေဆြေတြဆီကေခ်းေတာ့တာပဲ။ဒါေပမယ့္မ်ားမ်ားေတာ့မေခ်းဘူး။ဒါေၾကာင့္လည္းသူ႕မိတ္ေဆြေတြကျပန္ေပးဖို႔မေတာင္းၾကဘူး။သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏဆုံတတ္တယ္။ေတြ႕တိုင္းလည္းကၽြန္ေတာ့္ဆီကသူပိုက္ဆံေခ်းတတ္တယ္။သူကလူေပ်ာ္တ
ေယာက္ဆိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႕ကိုခင္ပါတယ္။တြမ္ကသူ႕မိတ္ေဆြေတြဆီကပိုက္ဆံနည္းနည္းနည္းနည္းပဲေခ်းတတ္ေပမယ့္တကယ့္အေရးအေၾကာင္းၾကံဳလာရင္ေတာ့သူ႕အကိုေဂ်ာ့ဆီကလာေခ်းတတ္တယ္။
ေဂ်ာ့ကေတာ့ေလးစားဖို႔ေကာင္းတဲ့သူပါ။အလုပ္ကိုၾကိဳးစားတယ္၊ပိုက္ဆံကိုတန္ဖိုးထားတယ္။သူ႕ညီကိုလည္းသူ႕လိုလူေလးစားတဲ့သိကၡာ႐ွိတဲ့သူတေယာက္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ေဂ်ာ့ကပိုက္ဆံေပးလိုက္တာနဲ႔တြမ္ကသူေျပာင္းလဲမွာပါလို႔ေဂ်ာ့ကိုဂတိေပးတယ္။အခုပဲဘ၀သစ္စမယ္အလုပ္ကိုၾကိဳးစားမယ္ေပါ့။တခါကလည္းေဂ်ာ့ပိုက္ဆံနဲ႔ေစ်းၾကီးၾကီးကား၀ယ္စီးတယ္။ျပီးေတာ့ကားေရာင္းျပီးျပင္သစ္က
ဟိုတယ္မွာသြားေနတယ္။ေဂ်ာ့ကေတာ့တြမ့္ရဲ့မတည္တဲ့ဂတိေတြေၾကာင့္ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနရတယ္။ဒါေၾကာင့္တြမ္ပိုက္ဆံေတာင္းတိုင္းသူမေပးေတာ့ဘူး။တခါတေလတြမ္တေယာက္ေငြေခ်းျပီးျပန္မဆပ္လို႔အမႈရင္ဆိုင္ရတဲ့အခါဆိုေဂ်ာ့ကပဲစိုက္ေလ်ာ္ရတယ္။သူလည္းေတာ္ေတာ္ေလးကိုစိတ္ပ်က္ေနျပီ။တြမ္ေၾကာင့္သူေရာသူတို႔အမ်ိဳးပါအ႐ွက္တကြဲအက်ိဳးနည္းျဖစ္ရေပါင္းမ်ားျပီ။
တေခါက္လည္းခေရာင္းေဆာဆိုတဲ့လူဆီကေငြလိမ္လို႔ဆုိျပီးအမႈရင္ဆိုင္ရတယ္။ေငြပမာဏကေတာ္ေတာ္ေလးကိုမ်ားတယ္။တြမ္လည္းအခ်ဳပ္ေတြဘာေတြက်လို႔။အဲ့ဒါနဲ႔ေဂ်ာ့ကပဲခေရာင္းေ႐ွာကိုေပါင္၅၀၀ေလ်ာ္ေပးလိုက္ရတယ္။ေဂ်ာ့ေလ်ာ္ေပးျပီးတာနဲ႔ခေရာင္းေ႐ွာနဲ႔တြမ္
္မြန္တီကာလိုကိုသြားတယ္။မြန္တီကာလိုမွာသူတို႔ႏွစ္ေယာက္တတြဲတြဲနဲ႔ေဂ်ာ့ရဲ့ပိုက္ဆံေတြကိုအတူတူသံုးျပီးေပ်ာ္ေနၾကတယ္။အဲ့ဒီတုန္းကေဂ်ာ့ေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတာေပါ့။ဒါေပမယ့္သူဘယ္ေတာ့မွစိတ္နာေလာက္တဲ့အထိေတာ့မျဖစ္ဘူး။
ႏွစ္ေပါင္း၂၀လံုးလံုးတြမ္ဘ၀ဟာေပ်ာ္စရာအတိခ်ည္းပဲ။ႏွစ္ေပါင္း၂၀လံုးလံုးအေကာင္းဆံုးဆိုတဲဲ့ဟိုတယ္ေတြမွာေန
၊အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာစား၊မိန္းမလွေလးေတြနဲ႔တြဲျပီးဘ၀ကိုေပ်ာ္သလိုျဖတ္သန္းတယ္။သူ႕အသက္က၄၆ႏွစ္ဆိုေပမယ့္သူ႕ၾကည့္ရတာအသက္၄၀ေတာင္႐ွိတယ္မထင္ရဘူး။အေပါင္းအသင္းေတြလည္းမ်ားမွမ်ား။
ေဂ်ာ့ကေတာ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးအလုပ္ကိုၾကိဳးစားလုပ္တယ္။႐ံုးကို၉နာရီထိုးတာနဲ႔ေရာက္ျပီးညေနဆို၆နာရီေက်ာ္တဲ့အထိအလုပ္လုပ္တယ္။ပိုက္ဆံကိုစုျပီးမိသားစုကိုေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေ႐ွာက္တယ္။
သူ႔မွာေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔အခ်ိန္ဆိုတာမရွိသေလာက္ပဲ။သူ႕အသက္က၄၇ႏွစ္ေပမယ့္သူ႕ၾကည့္ရတာ၆၀ေလာက္ထင္ရတယ္။ေဂ်ာ့ကသူအိုဇာတာကိုပဲဂုဏ္ယူေနတဲ့သူ။
"တြမ္တေယာက္လည္းအိုဇာေနမွာပဲေနာ္"လို႔ကၽြန္ေတာ္ကိုသူတခါေျပာတယ္။
"ငယ္တုန္းမွာေတာ့အေဖာ္အေပါင္း႐ွာရလြယ္တာေပါ့"
"ေနာက္၄၊၅ႏွစ္ဆိုတြမ့္အသက္၅၀ျပည့္မွာ၊အဲ့ဒီက်ရင္သူဘာလုပ္မွာလဲ"
"ငါ့အသက္၅၀ဆိုငါ့မွာေပါင္၃၀၀၀၀စုျပီးျဖစ္ေနျပီ၊တြမ့္မွာေတာ့လက္ဖ၀ါးေျခဖ၀ါးပဲ"
"အလုပ္ၾကိဳးစားတာနဲ႔အေပ်ာ္အပါးလိုက္စားတာဘယ္ဟာပိုေကာင္းတယ္ဆိုတာေနာက္ေတာ့မွသိလိမ့္မယ္"
တရက္ေဂ်ာ့နဲ႔ဆံုေတာ့သူ႕ရဲ့ႃငိႈးငယ္ေနတဲ့ပံုကိုၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုေတာ္ေတာ္သနားမိတယ္။
"ဘာေတြျဖစ္ျပန္ျပီလဲေဂ်ာ့"တြမ္ေတာ့ျပႆနာတက္ျပန္ျပီလားမသိဘူး။အမႈေတြဘာေတြျဖစ္ျပီးအဖမ္းခံေနရလားမသိဘူး။
"ငါ့ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးအလုပ္ကိုၾကိဳးစားခဲ့ပါတယ္ကြာ"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"မင္းသိပါတယ္၊တြမ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကအႏွစ္၂၀လံုးဘာမွလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး။ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးသက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ေနလာတဲ့ေကာင္"
"ဟုတ္တယ္ေလ၊ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
ေဂ်ာ့ရဲ့မ်က္ႏွာၾကီးကရဲတြတ္ျပီး၊ေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္ေနတယ္။ေဒါသၾကီးလြန္းေတာ့စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး။
"ျပီးခဲ့တဲ့အပါတ္ကတြမ္အဘြားၾကီးတေယာက္နဲ႔ယူလိုက္တယ္၊သားအမိေလာက္ေတာင္အသက္ကြာတယ္၊ခုအဲ့ဒီအဘြားၾကီးဆံုးျပီ၊
အဘြားၾကီးဆံုးေတာ့သူပိုင္သမွ်တြမ္ရလိုက္တာေပါ့၊အဘြားၾကီးကေပါင္သန္းခ်ီျပီးထားခဲ့တာ၊ျပီးေတာ့လန္ဒန္မွာအိမ္ၾကီးတလံုး
၊ငါတို႔နိုင္ငံထဲမွာအၾကီးဆံုးအိမ္ကြ"
ေျပာလည္းေျပာျပီးခံုကိုတဒံုးဒံုးနဲ႔ထုျပီးေဂ်ာ့တေယာက္ေဒါသေတြထြက္လို႔။သူ႕ကိုၾကည့္ျပီးကၽြန္ေတာ္ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းမရေတာ့
အေတာမသတ္ရယ္မိတယ္။ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးသမွ်ထဲမွာေတာ့ဒီအျဖစ္ဟာရယ္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ။
ႏွံေကာင္ကပု႐ြက္ဆိတ္ကိုရိုက္ခ်သြားတာေလ။
အဲ့လိုရယ္တာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးေဂ်ာ့ကကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးတယ္။သူ႕ကိုေလွာင္တယ္ထင္ျပီးဘယ္လိုမွေတာင္းပန္မရဘူး။
တြမ္ကေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုသူ႕အိမ္မွာညစာလာစားဖို႔အျမဲဖိတ္တယ္။လန္ဒန္တႃမို႔လံုးမွာအၾကီးဆံုးအိမ္ၾကီးမွာေပါ့။ဒါေပမယ့္
သူဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕တိုင္းအရင္တုန္းကလိုသူပိုက္ဆံေခ်းျမဲပါပဲ။ ။

Written by W.SOMERSET MAUGHAM
Translated from Heinemann Guided Readers

ဒီ၀တၳဳတိုေလးကိုဖတ္ဖူးတာေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္၁၀ႏွစ္နီးပါး႐ွိလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အကိုရဲ့စာအုပ္ေလးပါ။အလုပ္နဲ႔အခ်ိန္ုကုန္ေနတာနဲ႔နိုင္ငံျခားမွာ၅ႏွစ္ေလာက္ေသာင္တင္ေနတာနဲ႔ဲ႔
ဒီစာအုပ္ေလးကိုျပန္မဖတ္ျဖစ္ဘူး။အလုပ္ထဲမွာအဆင္မေျပတိုင္း၊မိဘလုပ္စာထိုင္စားေနတဲ့ေကာင္ေတြ၊
ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ေကာင္ေတြကိုျမင္ျပီးမနာလိုတိုင္းဒီစာအုပ္ေလးကိုသတိအျမဲရမိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္းပု႐ြက္ဆိတ္တေကာင္/ေဂ်ာ့လိုခံစားရမိတယ္။ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ေသခ်ာတာကေတာ့"မြန္"ဟာဒီ၀တၳဳေလးကိုalternative vision/thought နဲ႔ ေလာကၾကီးကိုသေရာ္ထားတာပါ။
နားလည္သလိုေတာ့ဘာသာျပန္လိုက္တယ္။အဆင္မွေျပပါ့မလားမသိဘူး။အဆင္မေျပရင္ေတာ့မူရင္းကို႐ွာဖတ္ၾကပါေတာ့။
ဥာဏ္လင္းထူး@ေနာ္မာန္