လြတ္ေျမာက္ျခင္း

''ညီညီ''ဇေ၀ဇ၀ါပါပဲ ရင္းနွီးခဲ႔တဲ႔အသံ၊မျဖစ္နိဳင္ဘူးဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ေနာက္ကိုလွည့္အၾကည့္
''ေၾသာ္...နႏၵာ" စိတ္ကအေ၀းၾကီးကုိျပန္ေရာက္သြားတယ္ မႈန္မႈန္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔ေပါ့
"မေတြ႕ရတာၾကာျပီေနာ္၊နင္အဆင္ေျပရဲ႕လား" ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္ အသိကိစုစည္း
"အင္း" ေယာင္ယမ္းျပီး ေခါင္းညိမ္႔ျပလိုက္မိတယ္ အိပ္မက္မဟုတ္တာေတာ႔ေသခ်ာတယ္
"ငါနင္နဲ႔စကားေျပာခ်င္တယ္ညီညီ၊ နင္ငါ့ကိုသူငယ္ခ်င္းလိုသေဘာထားေသးရင္ေပါ့"
ေအးစက္မႈတစံုတရာကကြၽန္ေတာ့္ကိုလႊမ္းျခံဳထားတယ္ ရင္ထဲမွာေတာ႔မျငိမ္ေသးတဲ႔မီး
"ရပါတယ္ကိုေက်ာ္စိုးေ၀ေရာမပါဘူးလား" ေဘးဘီကိုအေၾကာင္းမဲ႔လိုက္ေငးမိတယ္
"မပါဘူးညီညီ၊ငါတေယာက္တည္းပဲ"
" ေရွ႕နားကေကာ္ဖီဆိုင္ကိုသြားရေအာင္၊လူၾကားထဲမွာမတ္တတ္ၾကီးနဲ႕”
"ေကာင္းသားပဲညီညီ၊သြားၾကတာေပါ့"
ေကာ္ဖီဆိုင္ကတိတ္ဆိတ္လိုက္တာလူကလည္းရွင္းလို႔ဟယ္လိုဒါလင္ဆိုတဲ႔သီခ်င္းသံသဲ႔သဲ႔ေလးပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္၊ေက်းဇူးျပဳျပီးသီခ်င္းကိုပိတ္ေပးၾကပါ၊စိတ္ထဲကေနေအာ္ေနမိတယ္ေခါင္းကလည္းတဆစ္ဆစ္ကိုက္ေနျပီ၊ဘယ္အခ်ိန္ကမွာလိုက္မွန္းမသိတဲ႔ေကာ္ဖီခြက္ေတြေရာက္ေတာ႔သူကအရင္လိုပဲႏုိ႕နည္းနည္း၊သိၾကားနည္းနည္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ္႔အၾကိဳက္ေဖ်ာ္ေနတယ္ေနေနမလိုဘူး၊ ဘာမွမလုပ္ေပးနဲ႔လို႔စိတ္ထဲကေနေျပာေနမိတယ္၊ေသခ်ာတာက ကြၽန္ေတာ္ဖ်ားေနျပီ။
"ညီ ေသာက္လိုက္ပါဦး''သူနည္းနည္းပိုရဲလာတဲ႔ပံုပဲအေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ ေသာက္ခ်လိုက္မိတယ္၊သိပ္မပူေပမယ္႔ ကြၽန္ေတာ္သီးသြားတယ္
"ညီ ေရာ႔သုတ္လိုက္ပါဦး"
လက္ထဲကိုလက္ကိုင္ပုု၀ါေလးေရာက္လာတယ္
လိပ္ျပာ႐ုပ္ေလးေတြနဲ႔သူမေျပာင္းလဲေသးဘူး၊အရင္လိုပဲ၊မွတ္မိေနတဲ႔ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ေတာင္စိတ္နာေနမိျပီ။ "ညီ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊နင္႔ကိုၾကည့္ရတာ မလန္းသလိုပဲ"
"ေကာင္းပါတယ္၊ဒီလိုပါပဲ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"
"နင့္ဆီ ငါလာေသးတယ္ညီ"
"ငါမသိဘူး"
"ဟုတ္တယ္ အဲ႔ဒီအခ်ိန္မွာနင္မ႐ွိေတာ့ဘူး"
စကားစျပတ္သြားတဲ႔ အခိုက္အတန္႔ကိုေတာင္သိပ္ၾကာလွျပီထင္မိတယ္
"ငါျပန္ေရာက္တာ တလေလာက္႐ွိျပီ"
"နင္ျပန္သြားမွာလား၊ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ"
"အေျခအေနအရပါပဲ၊ဒါနဲ႔နင္ကေလးရျပီလား"
"မရေသးပါဘူး၊ဒီလိုပါပဲ"သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းေျပာလိုက္၊ဟိုဟိုဒီဒီေျပာလိုက္နဲ႔ႏွစ္နာရီေလာက္ စကားလက္ဆံုၾကခဲ႔တယ္သူ႕ဖုန္းနံပါတ္နဲ႔လိပ္စာေပးသြားတယ္၊ နင္လာလည္ပါတဲ႔၊အဲ႔ဒီေန႔က အိမ္အျပန္မိုးမိတယ္အိမ္ေရာက္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္ဖ်ားတယ၊္ေခါင္းကိုက္တာလည္းတအားပဲ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္သြားလဲမသိလိုက္ဘူး မနက္ အေမ့ကို သူနဲ႔ေတြ႕တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာမိတယ္၊အေမကေျပာတယ္ သားရင့္က်က္သင့္ျပီတဲ႔ဘာကိုရည္႐ြယ္ျပီးေျပာရတာလည္း အေမ၊ကြၽန္ေတာ္ရင့္က်က္ေနပါျပီ၊
23ႏွစ္ဆိုတဲ႔အတိုင္းအတာမွာထိုက္သင့္သေလာက္ေတာ့ရင့္က်က္ေနပါျပီ၊ေရျခားေျမျခားမွာလည္း ဘ၀ကို႐ုန္းကန္ခဲ႔ဘူးတယ္၊အေမဘာကိုေျပာခ်င္တာလည္း၊စိတ္ကိုပင္ပန္း ေစတဲ႔အေတြးေတြနဲ႔ အခန္းထဲမွာကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္း။ ညေနကိုမ်ိဳးေရာက္လာတယ္၊သူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ကမေလး႐ွားမွာအလုပ္အတူတူလုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ညီအကိုလို ရင္းႏွီးတယ္ဆိုပါေတာ့၊သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ၅ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ၾကီးတယ္။
"ညီ..ငါတို႔ျပန္ေရာက္တာတလေလာက္႐ွိျပီ၊ မင္းဘာဆက္လုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ"
"အေျခအေနအရေပါ့ကိုမ်ိဳး၊နားတာကလည္းခုမွအ႐ွိန္ရေနတာ"
"အတိုင္းအတာတခုထိ နားျပီးျပီေလ၊ေ႐ွ႕ဆက္အလုပ္လုပ္ဖို႔႐ွိေသးတယ္"
"ကိုမ်ိဳးေရာဘာေတြစဥ္းစားထားလဲ:
"စကၤာပူသြားဖို႔အဆက္အသြယ္႐ွိတယ္၊အလုပ္၊လစာေကာင္းတယ္၊ မင္းစိတ္၀င္စားရင္လုပ္"
"စိတ္၀င္စားတယ္၊ဘာေတြလိုမလဲ"
ျပန္ထြက္ဖို႔စာ႐ြက္စာတန္းေတြမင္းအဆင္သင့္ျပင္ထား၊ မနက္ေအးဂ်င့္နဲ႔သြားေတြ႕ၾကမယ္"
အေမကိုေျပာေတာ့အေမကသေဘာတူတယ္၊ဟုတ္တယ္ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳးစားရမယ္၊ကြၽန္ေတာ့္မွာညီေလးနဲ႔ညီမေလး႐ွိတယ္၊သူတို႕အတြက္ကြၽန္ေတာ္ၾကိဳးစားရမယ္။ ေနာက္ေန႔ကစျပီး လိုအပ္တဲ႔ကိစၥေတြလိုက္လုပ္တယ္ျမိဳ႕ထဲေန႔တိုင္းေရာက္ျဖစ္တယ္ဆိုပါေတာ့တရက္သူနဲ႔ထပ္ေတြ႕တယ္၊ပထမတေခါက္ေလာက္စိတ္မလႈပ္႐ွားေတာ့ဘူး၊သူငယ္ခ်င္းေတြတုန္းကလိုစလိုက္ေနာက္လိုက္ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔၊အဲ႔ဒီေန႔ကသူေစ်းသြားတာလိုက္ပို႔ေပးတယ္၊
လြန္ခဲ႔တဲ႔၃ႏွစ္ေက်ာ္ျပန္ေရာက္သြားၾကတယ္၊ကိုေက်ာ္စိုးေကသူ႕ထက္၇ႏွစ္ၾကီးတယ္တဲ႔၊
သေဘၤာလိုင္းတလိုင္းမွာအရာ႐ွွိတဲ႔၊သေဘၤာတက္သြားတာမၾကာေသးဘူးတဲ႔အိမ္မွာတေယာက္တည္းေနရတာပ်င္းလို႔သူကသင္တန္းေတြေလွ်ာက္တက္ေနတယ္တဲ႔၊ေနာက္ပိုင္းသူနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ အျမဲေတြ႕ျဖစ္ၾကတယ္၊အဲ႔ဒီလိုကေန......... တခါတေလအိမ္ကိုသူလာလည္တယ္၊ညေနဆိုအင္းလ်ားမွာလမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္၊
သူေစ်းသြားတိုင္းကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔တယ္႐ုပ္႐ွင္အတူတူၾကည့္ျဖစ္တယ္ဘုရားလည္းေရာက္တယ္၊ကစားကြင္းေတြေရာက္တယ္
အဆိုးအေကာင္းကြၽန္ေတာ္မသိဘူး၊မွန္တယ္မွားတယ္မေ၀ခဲြတတ္ေတာ့ဘူး၊ သူနဲ႔ေတြ႕ရင္ေပ်ာ္တယ္၊သူလည္းအဲ႔ဒီအတိုင္းပဲတဲ႔၊ ျပီးေတာ့ ေမာင္လို႔သူကကြၽန္ေတာ္ကိုျပန္ေခၚတယ္။ သြားဖို႔လာဖို႔ကလည္းအဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ၊ေခၚစာေရာက္ရင္သြား႐ုံပဲ မသြားခ်င္ေတာ့တာေတာ့အမွန္ပဲ၊စိတ္ေတြ႐ႈပ္လာတယ္၊တရက္သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္နမ္းမိတယ္၊သူကေျပာတယ္
'ေမာင္ငါတို႔စြန္႔စားရေအာင္"တဲ့ အိမ္မွာအေမကကြၽန္ေတာ္ကိုသိပ္စကားမေျပာေတာ့ဘူး၊ကြၽန္ေတာ္ရင္ေတြ အရမ္းပူတယ္၊ကိုေက်ာ္စိုးေ၀ဆံုးသြားတယ္လို႔ အိပ္မက္ခဏခဏမက္တယ္၊တကယ္လည္းေတြးေတြးေနမိတယ္၊ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမလဲ၊ညီေလးနဲ႔ညီမေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအားကိုးတၾကီး ၾကည့္ၾကည့္ေနၾကတယ္၊အေဖမ႐ွိတဲ႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္ကအကိုၾကီးအဖအရာ။ တရက္စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ အိမ္ထဲေအာင္းေနတုန္း
"ညီညီ..မင္းကိုေမေမေမးစရာ႐ွိတယ္"
"ဟုတ္ကဲ႔ေမေမ ေမးပါ"
"သားနဲ႔နႏၵာက ဘာေတြလည္း၊ေမေမသိပ္သေဘာမက်ဘူး"
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူနဲ႔သားခ်စ္သူေတြျပန္ျဖစ္ေနျပီ"
ဘာ...မိုက္လိုက္တာညီညီရယ္၊ကေလးမေလးကအိမ္ေထာင္နဲ႔ေလ၊ မင္းဘာမွမစဥ္းဘူးလား၊ေမ့သားအဲ႔ဒီေလာက္ထိမိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ေမေမမထင္ထားဘူး၊မင္းကြယ္..."
အေမငိုေနတယ္၊ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲနင့္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။
"မငိုပါနဲ႔ေမေမရယ္...သားကိုခ်စ္ရင္မငိုပါနဲ႔ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္အလိုလိုုက်မိတယ္"
"မင္းကိုခ်စ္လို႔ေပါ့သားရယ္၊ခုဟာကလူၾကားလို႔မွမေတာ္" အေမ့ရဲ႔မ်က္ရည္ ေတြ ကြၽန္ေတာ္မၾကည့္ရက္ဘူး။
"မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲညီညီ၊မင္းေ႐ွ႕ကိုဘာေတြရည္႐ြယ္ထားလဲ"
မ်က္ရည္ ေတြသုတ္ျပီးအေမကြၽန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္
"သားဘာမွမဆံုးျဖတ္ရေသးဘူးေမေမ၊ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတယ္
"သားရယ္မင္းကမရင့္က်က္ေသးပဲကိုး၊သားကိုေမေမေျပာဘူးခဲ႔တယ္ေလ" ကြၽန္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး
"ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေပါ့ကြယ္၊ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းဘာေျပာမလဲ၊လူငယ္ ေတြ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းသိမ္းမႈအားနည္းလိုက္တာ၊ေအးေလနီးစပ္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈက႐ွိေနတာကိုး၊ေမေမဘယ္သူ႕ကိုမွ၊ဘာမွမေျပာခ်င္ဘူး ၊မင္းလည္းအ႐ြယ္ေရာက္ေနျပီ၊မင္းေျခေထာက္ေပၚမင္းရပ္တည္ေနျပီပဲ၊ ဒါေပမယ့္ သားစဥ္းစားပါ၊မင္းစိတ္ခ်မ္းသာရဲ႕လား၊ တပါးသူေရာ စိတ္ခ်မ္းသာပါ့မလား၊ဘာသာတရားအရလည္းမေလ်ာ္ကန္ဘူးေနာ္"
ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲ တခုခုဆို႔နင့္ေနတယ္၊အေႏွးဆြဲျပကြက္မ်ား ကြၽန္ေတာ့္အေတြးထဲျဖတ္စီီးတယ္၊ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းေတြခ်ာခ်ာလည္ေနျပီ။
"ညီညီဦး...သားၾကီးတေယာက္အေနနဲ႔ မင္းကဒီလိုျဖစ္ေနရင္ အငယ္ေတြကိုမင္းဘယ္လိုဦးေဆာင္မလဲ၊ဘယ္လိုလမ္းညႊန္မလဲ၊ ဘယ္လိုဆံုးမမလဲ၊သူတို႔နားလည္တတ္တဲ႔အ႐ြယ္ေရာက္ေနျပီ၊မင္းေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ေစခ်င္တာလား၊မင္းရဲ႕စိတ္ခံစားမႈတခုတည္းနဲ႔ ေမေမတို႔မိသားစုကို မင္းရက္စက္မယ္ဆိုလည္း မင္းသေဘာပဲ"
"သားနားလည္ပါျပီေမေမ၊သားဘာလုပ္သင့္သလဲ သားသိပါျပီ"
ေရမိုးခ်ိဳး၊ထမင္းစား၊စိတ္ကို႐ွင္း႐ွင္းထားျပီး ကိုမ်ိဳးဆီသြားတယ္၊ဘာအေၾကာင္းထူးသလဲေပါ့
"ဟာညီလာငါခုပဲမင္းဆီလာမလို႔၊ေအးဂ်င့္ဆီေရာက္တယ္၊ေခၚစာက်ျပီတဲ႔၊ ေ႐ွ႕လဆန္းေလာက္သြားရမယ္၊မင္း၀မ္းမသာဘူးလား"
"၀မ္းသာတာေပါ့ ကိုမ်ိဳးရယ္"ေျပာတဲ႔စကားအားမ႐ွိတာကြၽန္ေတာ္ပဲသိတယ္၊ အိမ္ျပန္ေတာ့ကိုမ်ိဳးက ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ မွာေလရဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ လုပ္စရာ႐ွိတဲ႔အလုပ္ေတြလုပ္၊၀ယ္စရာေတြ၀ယ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ျပင္ဆင္ေနတယ္၊စိတ္ထဲမွာတက္တက္ႁကြႁကြေတာ့ သိပ္မ႐ွိဘူး၊ညညသိပ္မအိပ္ျဖစ္ဘူး၊စဥ္းစားေနတာမ်ားေတာ့ ေခါင္းေတြပူလွျပီ၊နႏၵာနဲ႔သြားေတြ႕ရဦးမယ္အေျခအေနအားလံုးကို နားလည္ေပးဖို႔နဲ႔ မအိပ္ပဲမက္ခဲ႔တဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အိပ္မက္ကေလးကို ေမ့ေပ်ာက္ေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ရမယ္။
"နႏၵာ...ေမာင္ေျပာစရာ႐ွိတယ္"အသံေတြမတုန္ေအာင္ မနည္းသတိထားေျပာရတယ္
"ဘာလဲေမာင္...နင္ဘာေတြလုပ္ေနသလဲ၊မေတြ႕တာ ၄၊၅ရက္႐ွိျပီ"
"ငါတို႔ေ႐ွ႕မဆက္ၾကရင္ေကာင္းမယ္"
"ဘာလည္းေမာင္ နင္သတိၱမ႐ွိေတာ့ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး ငါေျပာတာေသခ်ာနားေထာင္ပါဦး၊
ျပီးမွ နင္ၾကိဳက္သလိုဆံုးျဖတ္ပါ၊တကယ္ဆိုငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွားတယ္၊ဒါေပမယ့္ ဒီအတိုင္းဆက္မွားေနလို႔ျဖစ္ဘူး၊ငဲ႔ကြက္စရာေတြ႐ွိတယ္''
"ဘာလဲေမာင္ နင္ငါ့ကိုခ်ိဳးေနတာလား''
"ကိုေက်ာ္စိုးေ၀ကိုသနားတယ္၊ျပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ နင္မ်က္ႏွာငယ္ရလိမ့္မယ္"
"ဒါေတြငါဂ႐ုမစိုက္ဘူးေမာင္၊နင့္ကိုငါခ်စ္တယ္ နင္ငါ့ကိုခ်စ္ေနမယ္ဆိုျပီးျပီ၊ဘာမွမလိုဘူး"
"အေကာင္းဆံုးကို ငါစဥ္းစားျပီးျပီ၊ဆက္မက္လို႔မသင့္ေတာ္တဲ႔ အိပ္မက္ကိုေမ့လိုက္ပါေတာ့ဟာ၊ငါ့ကိုလည္းေမ့လိုက္ပါေတာ့၊ျပီးေတာ့ သန္ဘက္ခါၾကရင္ ငါခရီးသြားေတာ့မယ္"
"ငါသိျပီေမာင္၊နင္ငါ့ကိုလက္စားေခ်လိုက္တာေပါ့၊နင္ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါလား၊နင့္မာယာမွာ ငါေမ်ာမိသြားတယ္"ခ်ာကနဲသူလွည့္ထြက္သြား မ်က္ရည္စက္ေတြကြၽန္ေတာ့္ရင္ကိုစင္တယ္၊သက္ျပင္းမွ်င္းမွ်င္းေလးခ်မိတယ္၊တေန႔သူနားလည္မွာပါ။ ႏႈတ္မဆက္တဲ႔လမ္းခြဲမႈအျပီး၊ကြၽန္ေတာ္ဘုရားသြားတယ္၊စိတ္ရဲ႕ျငိမ္းခ်မ္းမႈရေအာင္ပါ၊ေနာက္ေနာင္ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး မၾကံဳပါရေစနဲ႔လို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိတယ္၊အိမ္ေရာက္ေတာ့ နႏၵာ့ကိုအက်ိဳးအေၾကာင္း႐ွင္းျပတဲ႔စာေရးတယ္၊ျပီးေတာ့စာတိုက္ကေနပဲ သူ႕အိမ္ကိုထည့္လိုက္တယ္၊ေနာက္တရက္လံုးကြၽန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း အနားယူတယ္၊သြားမယ့္မနက္အေမ့ကိုကန္ေတာ့တယ္၊ညီေလးနဲ႔ညီမေလးကိုလိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔မွာတယ္၊ကြၽန္ေတာ့္စိတ္လည္းဗလာျဖစ္ေနျပီ၊ အားလံုးကိုအတည္ျငိမ္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္၊ နႏၵာေရ နင္ျငိမ္းခ်မ္းပါေစလို႔ ငါဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။