အိပ္စက္လိုက္ရမွာ ႏွေမ်ာေပမယ့္ ညက ငါ့အလိုက်မလွပခဲ့ဘူး။
ဟိုးအေဝးကိုေငးျပီး အနာဂါတ္ကို လြမ္းခ်င္ေပမယ့္ မွားေနတဲ့စိတ္ကူးဆိုတာ ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္ပ်က္တယ္။၀င္သက္ထြက္သက္မွတ္လည္း ပ်ံ႕လြင့္ေနတဲ့စိတ္ကို မစုစည္းႏိုင္ဘူး။ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေတာ့တဲ့ အဆိပ္ေငြ႕ေတြ ငါ႐ႈ႐ိႈက္ရင္း ငါ့ရင္ဘတ္က ေအာင့္တတ္လာျပီ။ငါဟာဘာလို႔ မိုက္လို႔ေကာင္းေနတာလဲ။ အခ်ိန္အေလအလြင့္မ်ားစြာ၊ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားစြာ၊ေလထဲမွာတည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားစြာ၊ေဟာဒီအသံုးမ၀င္တဲ့ငါ။ခဏခဏျပန္စရေပါင္းမ်ားေနတဲ့ဘ၀မွာ၊
အေနအထိုင္မတတ္လို႔ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့ဘ၀မွာ၊နားလည္သိတတ္ျပီလို႔ ထင္မိေနတဲ့ဘ၀မွာ ဘယ္မွာလဲ စိတ္ရဲ့ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ။အတၱ၊ရမၼက္၊သာယာေပ်ာ္႐ႊင္မႈ၊အတိုအစေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ဘ၀ ဘယ္မွာလဲ အႏွစ္သာရေတြ။ျဖဳန္းတီးေနခဲ့ရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ကဒုတိယ အ႐ြယ္၊ေသပါမယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ဘ၀ကေလာက္ေလာက္လားလား ေသလို႔မရေသးဘူး။
ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္သိေတာ့ ေသဖို႔ေတာင္ေၾကာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ ေတြးမိတိုင္း ႐ွက္ေနရတယ္။
အမွားကိုျမင္ေပမယ့္ အမွန္မေရာက္ေသးတဲ့ ဘ၀ အသံုးမက်တဲ့ အတိုအစ ဒီလိုနဲ႔ ျပီးသြားရမွာလား။ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ၊အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ၊အိပ္မရတဲ့ညေပါင္းမ်ားစြာ၊အတုိအစ
ေပါင္းမ်ားစြာ၊လိုအပ္မႈမ်ားစြာ၊ခါးသီးမႈမ်ားစြာ၊မုန္းတီးမႈမ်ားစြာ၊ၾကီးစြာေသာေနာင္တေပါင္းမ်ားစြာ၊
မနက္ဖန္ေပါင္းမ်ားစြာ၊.......................................................။
ညကမလွပေပမယ့္ ငါကအိပ္စက္လို႔ မရဘူး။
No comments:
Post a Comment